Boş mu burası dedim öyle görünüyor dedi.Kendime inancımı kaybedeli beri eskiyen kaybolan dostlukların yas siyahı içime işlemiş,yeni tanışmalara pencerelerimi kapatmıştım.Kapı duvar.Makineleşen insan menfaat terazisiyle tüm sokakları tutmuş bana alan kalmamıştı içime dönmüştüm.Günlere anlam katmanın anlamı da hevesi de kalmamıştı.Hiç bir yerden gelmeyecek olan yaşama hevesi içimde tükenmişti.Öyle ürküyordum ki insandan mümkün mertebe uzak duruyordum zorunlu kalmadıkça evden dışarı çıkmıyordum.Yeni birileri demek yeni sorular yeni sıkıntılar değer yargılarına karşı mücadeleler demekti.Oysa benim kimsenin bu halime hak vereceği bir hikayem yoktu.Hem neredeyse tesadüfen sokaktaysam ve adres sorana bile kimlik tespiti isteyecek kadar paranoya olmuşken birisine soru sormak zorunda kalmıştım yorgundum oturmak istedim.Yalnızlıklarımız biliyordu birbirini biz tanışırken onlar kaynaşmıştı.Ne şeceresini sormak aklımdan geçti ne ondan bana sorgu sual.Başlamıştı muhabbet kendiliğinden.Sanki aynı ailede büyümüş aynı kültürü yaşamış bir zaman ayrı düşmüş iki kuzen gibiydik anlatıklarımız biliyordu birbiri biz tanışırken.
Hem yalnız hem bir başınaydım.O da öyleymiş gibiydi o hallerimiz biliyordu bir birini, biz tanışırken.O kadar susamıştım ki insana orada kanmaya hazırmışım.O ise genelden hiç farklı değilmiş.O çok yalnızım duyarlıyım insanların bu kötülüğü benim yalnızlığımdır diyen halleri pozdan öte bir değer değilmiş.Hiç bir beklentim yoktu onunda öyleydi insan kalmakta ısrar eden birine tutunmuştum var olması iyi olması bana iyi geliyordu.Tanışmadan sonra haldaşlıktan bildiğimin kim olduğunu bilmeye başlarken yine o karanlığa çekiliyordu özüm.Oysa yalnızlık tariflerimiz bile aynıydı.Sadece gerilim boşaltıp ego şişirip gittiği bir adres olduğumu anladığım da artık inanmadığımı ve tam bu sebepten beni incitemez sandığım insanlık yine dert vermişti işte bana.Amma da kendimi önemsiyordum,tek incinen bendim sanki,kimseye şikayet etmiyordum incindikçe kararıyordum incindikçe insanlıktan çıkıyordum çünkü,inanmadıkça herkesleşiyordum.Çünkü sırf ihtiyaçlarım için bir insanı aramak sormak rüyakarlığına düşmekten,.insanı kendim için rahatlama nesnesine dönüştürmekten korkuyordum. Kendimi bir hiç olan kendimi bir insanın hayatına lütuf gibi sunan narsistlerden olmaktan sa kendi içime dönmeyi susmayı insan onurumu korumayı seçiyordum.Olmayı seçtiğim yer bir hayli ıssızdı yaşamak sayılmaz dı.Oradayım hâlâ...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder