Sözümün ucu'nda yine sen siz mi demeliydim? ama diyemem! Sorduğum tüm pencerelerde tüllerin ardından aldığım sesler hakikati gösterdi ben se tül'den dir dedim görmedim.En orta yerinde gündüzün,ışıktandır dedim bak(a)madım.Her işareti kuş oldum yedim, o ekmekleri evinin yolunu bulmak için bırakan çocuğun masumluğuna inanmadan.Biliyorum şimdi adresime yollanmış artık git diyen acı postası içime işledi.gördüm! duydum! biliyorum! inkarımı kendime umut edemem artık. ...mutlu ol çocuk! mutsuzluğum bir sebebe değsin bari...